Koh Tao Dag 2 t/m 5

‘We gaan alleen voor informatie.’ Had Felix gezegd. ‘Dan kan je horen hoe het in zijn werk gaat en of je het wilt doen of niet.’ Ik lachte bij de gedachte, want nog geen drie kwartier later zat ik in een klaslokaal met 3 Britse meiden, te luisteren naar Tom die uitleg gaf over de druk onder water en alle redenen waarom je voorzichtig moet zijn met duiken. De hitte in de krappe ruimte was net te harden, maar zorgde er wel voor dat ik snakte naar water. In de middag zouden we onze eerste duik gaan maken, en de eerste examenoefeningen hebben, na nog wat huiswerk, een ochtend les en een examen, zou ik mijn open water brevet binnen hebben!

Toen ik een jaar of 11 was ging ik met papa en Rachelle duiken, ergens op een Spaans eiland. Ik weet nog dat ik ontzettend bang was en dat er de hele tijd een duikinstructeur bij me bleef om te zorgen dat ik niet compleet in paniek zou schieten (toen al waren mijn paniekaanvallen een ding, alleen had ik er toen nog geen naam of uitleg voor). Nu ik les had gehad over de werking van het pak, de inhoud van mijn fles en nu ik zelf alles kon checken voor ik het water in viel (achterover, een vertrouwingsval naar de oceaan. Letterlijk), voelde ik me een stuk zekerder onder water. Bij de tweede duik leerde ik dat ik met mijn ademhaling kon zakken en stijgen, dat ik - als ik gewoon bleef ademen- er letterlijk niks aan de hand was. Duikbril af, zwemmen zonder? Prima. Iemand die geen zuurstof meer heeft? Ik zal delen. Kijken hoeveel ik over heb en hoe de signalen doorgeven werken? Ik begreep het. Hoe meer ik ging snappen hoe veiliger het voelde en hoe meer ik kon genieten van de bizarre onderwaterwereld. Het studeer werk was interessant omdat ik kon leren over de geschiedenis van duiken (gaat terug tot 300 jaar BC!!) en het examen haalde ik met maar 3 fout (van de 50 vragen). De dagen vlogen voorbij, in de ochtend les, in de middag duiken, daarna zonsondergang kijken op het strand met Felix, heerlijk eten en weer vroeg slapen. Een ritme die ik snel omarmt had en intens van genoot op dit prachtige eiland.

Voor mijn laatste 2 duiken zouden we naar Sail Rock gaan, een van de bekendste duikspots in Thailand. Omdat Felix zijn Padi al heeft, kon hij aansluiten bij mijn groep voor deze duik en zou hij meegaan. Dit vond ik erg fijn, omdat ik niet veel aansluiting had met de drie britse meiden. Zij reisde met zijn drieën rond en als enige buitenstaander lukte het me niet echt om contact met ze te maken. Des te fijner was het dat Felix naast me in de boot zat, dat we elkaars buddy (onderwater moet je altijd een buddy hebben die jou in de gaten houd, en andersom) konden zijn en elkaars apparatuur konden dubbel checken. Vlak na vertrek kleurde de lucht oranje en roze en toen we de open oceaan op voerde konden we genieten van de zonsopgang. Vanwege de datum - 14 maart, was ik een klein beetje verdrietig. Vandaag zou Rens 22 zijn geworden. Dit is iets wat me elk jaar bij blijft en waar ik altijd even bij stil sta. Kijkend naar de opkomende zon, met een hele dag voor me, wenste ik hem een fijne verjaardag en hoopte ik dat hij het met zijn mama zou vieren daarboven. Daarbij beloofde ik hem dat ik zijn verjaardag hier op aarde goed zou vieren door intens te gaan genieten van de duik en het behalen van mijn open water. 

De tocht duurde bijna twee uur en tegen de tijd dat we aankwamen bij Sail Rock scheen de zon met al haar felle glorie op ons neer. Een laatste check, een sprong in het heerlijke water (29 graden!) en daarna zakken naar de bodem. De druk op mijn oren nam met de meter toe en af en toe stopte ik dan ook om de druk eraf te halen door mijn neus dicht te drukken en te blazen (vreselijk gevoel, maar goed). Er waren zoveel vissen. Ik kan het echt niet omschrijven. Elke kant die ik opkeek, zag ik iets nieuws. Vissen die ons compleet negeerde, in alle soorten en maten, terwijl het voelde alsof ik vloog. Gewichtloos, stressloos. Compleet genietend van de kleuren en objecten om mij heen. Mijn stabiele ademhaling als enige geluid in mijn oren, kalm, rustig. We gingen 20 meter diep (te diep, eigenlijk mag maar 18 meter) en het zicht was ongeveer 15 meter. Als je naar boven keek zag je duizenden vissen in ontelbare kleuren terwijl de scrubben het zonlicht weerkaatste en een lichtspel veroorzaakte dat ik niet kan omschrijven. Zelfs de foto’s kunnen niet uitleggen hoe waanzinnig deze ervaring was. 

We vierden het behalen van mijn open water door met twee Amerikanen (die Felix had leren kennen) en Lydia (die ik al in 4 van de 6 plaatsen ben tegengekomen) wat te gaan eten en drinken op het strand terwijl de zon na deze lange dag langzaam achter de horizon verdween. Mijn groene curry was heerlijk en pittig, en de rest at verse vis van de grill. Het was warm en de blije roes van de dag hing nog steeds als een warme deken om mij heen. Naast ons speelde twee puppies met hangende oortjes met elkaar en achter ons danste en vrouw met haar peuter. De zee voor ons ruiste zacht en de wind blies zachtjes tegen mijn gezicht. Wat fijn om dit te mogen vieren met lekker eten, gezellige mensen en dat op een prachtig strand. 

Morgen is het helaas tijd om Koh Tao te verlaten, na 5 waanzinnige dagen is het tijd om door te gaan naar onze volgende bestemming: Krabi!