Krabi dag 1 en 2 (en het Virus)

Laat ik beginnen met het vervelende onderwerp, datgene waar iedereen (zowel alle backpackers als thuis) het over heeft; het corona virus. Van thuis krijg ik natuurlijk van alle kanten van alles mee en ook hier begin ik het te merken. De lege straten, de verlaten toeristische plekken en de controles langs de weg. Als je koorts hebt kan je zo 2 weken in quarantaine worden gezet, of je nou Corona hebt of niet. Mede door die reden, plus het feit dat de verspreiding heel snel gaat en dat de zorg daar niet goed is, heb ik besloten mijn vliegtuig naar Indonesië niet te nemen. De situatie daar blijft erger en erger worden en als je kijkt naar de Filipijnen (waar backpackers vast zitten, ze kunnen niet naar huis en krijgen geen hulp uit thuislanden zoals Duitsland) en Vietnam (waar ook niemand meer in en uit kan) is het beter om het risico niet te nemen. Ik begin steeds banger te worden dat ik hier vast kom te zitten, helemaal omdat Felix ook over minder dan 10 dagen weer naar huis gaat en ik dan alleen ben. Ik moet ik er echt niet aan denken om straks hier in mijn eentje vast te zitten en geen kant op te kunnen. Voor nu ga ik nog even genieten, maar mocht de situatie erger worden, vlieg ik over een week naar huis. 

Gelukkig heb ik ook leuk nieuws te melden, we zijn in Krabi aangekomen en verblijven in the middle of nowhere bij mensen die Felix kent. Het is knus en er is een airco. Het eten is hier heel goedkoop en ooknog heel lekker, vooral het streetfood (ik heb voor het eerst echt lekkere Pad Thai gehad) is amaaasing. Gisteren zijn Felix en ik met de scooter een eindje wezen rijden. ‘Maar acht kilometer.’ Zei Felix toen we vertrokken. Het was eigenlijk mijn ik-doe-niks-dag, maar goed, 8 kilometer en daarna op het strand hangen zou ik wel overleven, toch? Helaas bleek het anders te gaan. We verdwaalde en 3,5 uur later zaten we nog op de scooter :)

Hierdoor kwamen we wel een heel gaaf uitkijkpunt tegen, een soort houten brug over het water, met wat netten hier en daar en een punt waar je kon zitten op het einde. Geen enkele toerist te zien en niets dan stilte in onze oren nadat we de scooter langs de zijkant van de weg hadden geparkeerd. Het water schitterde in het zonlicht en een koele bries streelde mijn gezicht. Na een korte stop reden we verder naar het strand, tegen 5 uur kwamen we daar eindelijk aan (daar ging mijn ik-doe-niks-dag). De zonsondergang was echter ontzettend mooi en het water zo lekker, dat dit het allemaal waard was. 

Vandaag hadden we besloten een hike te doen. Het was een wandeling van ongeveer 5 kilometer, 600 meter omhoog, en dan 5 kilometer terug naar beneden. Om iets over acht vertrokken we met de scooter richting de voet van de berg, zo’n 30 minuten rijden. Met pijn in mijn  buik zat ik achterop de scooter, genieten van het uitzicht lukte me niet. Groen, Rood, Geel. Ik begon met het opnoemen van 3 kleuren, 3 geuren en 3 dingen die ik zag en voelde. Dit heb ik geleerd en normaal werkt het om paniek tegen te gaan, maar vandaag wilde het paniekerige gevoel na drie keer nog niet wegtrekken uit mijn stijf aanvoelende lichaam. Oke, oke, goed. Paniek mag er zijn. Ogen dichtdoen en ademen. 

De hike maakte de scooterrit meer dan goed. Ondanks het feit dat het al 2 (!) maanden niet geregend heeft (dit is niet normaal, zelfs niet voor deze tijd van het jaar) was de jungle ontzettend groen. De planten en dieren gonsde om ons heen en het pad kronkelde onder onze voeten. De jungle zelf leek te leven en ademen, de planten leken ruimte voor ons te maken en de insecten leken zich in te houden. Als je even je pas inhield, hoorde je de jungle om je heen weer tot leven komen en de dieren weer ademen. We zagen een boel hagedissen lopen, ook vlogen er honderden vlinders in alle soorten, maten en kleuren. Onderweg moest ik veel denken, aan thuis. Aan hoeveel er veranderd moet zijn- of misschien juist niet, sinds hier 2 jaar geleden iemand liep die ik sprak toen hij hier zat. Waren de wortels nog hetzelfde? De bomen? Wat was er veranderd in de tussentijd? De bomen die hier stonden hadden al zoveel mensen gezien, zoveel verhalen gehoord. Ik dacht aan de mensen die hier hadden gelopen, gelachen en gepraat. De mensen die hier misschien wel uitgegleden waren of gestruikeld. Die het zwaar vonden of juist helemaal niet. Ik realiseerde me hoe dankbaar ik mag zijn voor een lichaam dat me naar boven en beneden kan dragen, met benen die werken en armen die zorgen voor evenwicht. Dankbaar voor hoe intens ik kon genieten van de hike door dit prachtig landschap. Bovenaan was het uitzicht adembenemend en angstaanjagend. Veel mensen klommen langs het prikkeldraad om op de foto spot te gaan zitten (ja joh, lekker 600 meter hoog, laten we langs het prikkeldraad gaan en op de rand balanceren voor een coole foto!). Gelukkig voor mij vond Felix het ook prima om dat niet te doen en hebben we andere leuke foto’s gemaakt. Dit waren de eerste fotos die ik nam tijdens de wandeling. Ik voelde me tijdens het lopen zo levend, zo op mijn gemak, dat het een schande leek om dat te verpesten door foto’s te maken. Hier en daar had Felix wel foto’s gemaakt, en daar was ik natuurlijk uiteindelijk heul blij mee :) 

De weg naar beneden brachten ik en Felix in stilte door. We reizen nu al ruim 10 dagen samen en op wat kleine (doelloze) discussies na (zoals over hoeveel water we nou precies bij ons hebben lol) verloopt het samen reizen echt vlekkeloos. We lachen veel, hebben comfortabele stiltes en ik voel me op mijn gemak bij hem. We overleggen wat we gaan doen en vinden het ook prima als dat niet samen is, hoewel we allebei elkaars gezelschap wel kunnen waarderen. Halverwege de klim naar beneden begon mijn knie te protesteren en was ik maar al te blij met de kniebrace die ik had aangeschaft voor de blessure die ik heb. De terugweg op onze rode scooter was ook prima te doen, aangezien ik zo moe was dat ik alle focus legde op niet in slaap vallen. 

Vanavond gaan we lekker uit eten met de familie waarbij we verblijven en morgen vertrekken we naar het centrum van Krabi. Terug naar het verblijven in Hostels terug naar de werkelijkheid. Binnen 3 dagen moet ik beslissen of ik volgende week thuis zit of dat ik nog een maand hier blijf om te kijken of de situatie verbeterd.
 

De realiteit is dat ik het allemaal even niet weet en daar verdrietig om ben, toch besef ik me ook hoeveel geluk ik heb dat mijn grootste zorg nu de vraag is of ik mijn backpackreis moet afzeggen, en dat ik niet aan het doodgaan ben ik een ziekenhuis. Hoe dan ook is het een moeilijke situatie en hoop ik voor ons allemaal dat het vanaf hier alleen maar beter gaat worden.

Liefs,

Alies