Krabi Town 

We besloten om vroeg te gaan slapen, omdat onze wekker om 0430 zou gaan en we een goede nachtrust wilde hebben. Wat vond ik het heerlijk om terug te zijn in een hostel. De gedeelde ruimtes, de backpackers en zelfs de douches vond ik fijn. het is een soort kamperen maar dan luxe. Met je shampoo en handdoek naar de douchecabines lopen, ik vind het heerlijk. Toen om twaalf uur s nachts echter een Duits meisje al gillend en lachend de kamer binnen kwam, verdween dat dankbare gevoel en maakte het plaats voor pure irritatie. Toen ze door bleef bellen op een vervelende fluistertoon en daarna haar vriendje binnenkwam die de airco uitzette was ik in alle staten. Tegen de tijd dat ik zo geïrriteerd was, was het ondertussen 30 graden in de ruimte en vroeg ik me af hoe debiel die gozer moest zijn om de airco zomaar uit te zetten in een gedeelde kamer. Felix was ook wakker geworden en zette de airco, met een gezicht dat mijn irritatie weerspiegelde, weer aan. Vlak daarna kwamen er twee jongens terug van het stappen en ik denk dat ik misschien 2 uurtjes had geslapen toen de wekker ging. Tot zover de charme van dormrooms, haha. 

1237 traptreden beklimmen, dat was wat we gingen doen op deze vroege morgen. Een laagje zweet vormde zich onder de lamp die ik op mijn hoofd had bevestigd terwijl we tree voor tree beklommen. Ergens was ik heel dankbaar dat ik door het donker niet kon zien hoe ver we omhoog klommen, want dan was ik vast bang geweest. Daarbij waren we bij aankomst heel blij begroet door een van de honden die mij al kwispelend en blij grommend temoed kwam rennen, waardoor ik in een keer een beetje heimwee had naar onze eigen hond Kenai. Het uitzicht bovenaan bij de budha was het zweten meer dan waard en we waren ruim op tijd om de prachtige zonsopgang boven Krabi te zien. Er waren misschien 3 andere mensen ( en een andere hond!) en het was ruim genoeg om in alle rust de zonsopgang te bekijken. De kleuren die veranderde van lichtgrijs in roze en daarna de fel oranje zon die als een puntje aan de horizon verscheen en steeds groter werd. Hoe bizar, zeiden we tegen elkaar, dat ergens anders op de wereld de zon er nu gewoon normaal uitziet en dat wij hem nu zien als een oranje, gloeiende bal. Op de weg naar beneden voelde we de hitte al stijgen en waren we maar al te blij dat we de tredes hadden beklommen in het donker, helemaal toen we een apenfamilie tegenkwamen die ons maar al te nieuwsgierig aankeken. Ik vind apen altijd een beetje eng, vooral omdat ze zo slim zijn en ik ze niet kan lezen en dus niet begrijp. Toch was het ook wel heel gaaf om ze te zien. 

Iets na achten waren we terug bij het hostel en na een korte pauze van op bed liggen besloten we te gaan ontbijten bij mijn fave boekencafetje. Ik boekte mijn vlucht naar huis voor de nacht van 23 op 24 maart en besloot het voor nu allemaal los te laten. 

De middag brak aan en we namen een boot naar Railey Beach. Het strand dat normaal overladen is met toeristen was nu nagenoegen leeg. Het was een spookparadijs met palmbomen en wit zand. De zee was ontzettend ondiep, zelfs als je 20 meter het water inliep, dus we zaten op onze knieën in het water te kletsen over het leven en alles wat we tot nu toe hadden gedaan. Als ik op deze maand terugkijk, voelt het als een heel leven dat ik heb gehad. Onbegrijpelijk dat ik nog geen maand geleden zenuwachtig zat te zijn over deze reis, en dat ik Felix toen nog niet eens kende. 

De bootreis terug naar het vasteland was ronduit eng. In tegenstelling tot de heenweg - waar wij de enige twee toeristen op de boot waren- was de boot nu overladen met mensen omdat het de laatste van de dag zou zijn. We konden al van te voren vertellen dat het teveel mensen waren en ik hield mijn hart vast toen er water langs de voorkant van de boot begon te stromen en de onderkant van de boot in rap tempo onder water kwam te staan. Boven mijn hoofd spotte ik de vesten die je moet omdoen als je zinkt en ik prentte goed in mijn geheugen dat ik vooral naar voren moest springen mocht er iets gebeuren. Toen we halverwege waren begon het volgende dilemma echter; de motor hield ermee op. Gelukkig, echt duizend maal dank, was er in de buurt een bootje die ons zag struggelen en die naar ons toe vaarde. Ze bonden de touwen aan elkaar vast en met een hoop gebots en gebonk van de boten die tegen elkaar aansloegen stapte er een man van de andere boot op onze sloep. Ze repareerde de motor en gelukkig, na een tijdje konden we weer verder. Het was wel ontzettend grappig om mee te maken. Onder de planken van je voeten een laagje water, de lachende maar zenuwachtige gelach van de mensen om ons heen en de mensen op de andere boot die ons bleven filmen omdat het er waarschijnlijk hilarisch uitzag. 

Eenmaal terug in het hostel kwam ik op weg naar de douche Lydia tegen, met meisje dat ik nu in zowel Bangkok, Chiang Mai, Pai (helemaal het noorden), Koh Tao (helemaal het zuiden) en nu dus ook weer hier was tegengekomen. Zo bizar, omdat we op Koh Tao na ooknog elke keer in het zelfde hostel zaten en we dus veel dezelfde dingen hebben gezien en gedaan. We besloten met zijn drieën bij de foodmarket om de hoek te eten en wederom was het eten zo lekker dat ik baalde van het feit dat mijn buik niet meer dan een bord eten aankon. Er was ondertussen live muziek en daarna een breakdance optreden van een paar 12 tot 18 jarige jochies en ondanks het feit dat de foodmarket heel leeg was, was de sfeer gezellig. Dit is in het hostel helaas niet meer zo, bijna iedereen gaat naar huis of wilt naar huis maar kan dat niet, en we deelde onze kamer met Engelse jongens die pas 4 dagen geleden aangekomen waren en nu weer naar huis konden vertrekken omdat alles aan het sluiten is. De barren en cafe’s, de hostels.. Overal raakt het uitgestorven en wordt de sfeer grimmig. Ondanks het feit dat ik nogsteeds geniet van Thailand, is het gewoon niet zoals het moet zijn en ben ik blij dat ik naar huis kan terugkeren.

Na een drankje op de rooftop van ons hostel en een cocktail in de bar (waar Lydia en ik twister speelde, ging niet soepel maar was wel heel leuk) namen we afscheid van Lydia. Zij zou dit weekend naar huis vliegen, ze was even teleurgesteld als ik omdat ook zij nog andere landen had willen bezoeken. Het praten met haar was fijn, vooral toen Felix even weg was en ik voor het eerst sinds een hele tijd weer echt alleen met een soortgenoot (haha) kon praten. Heel fijn. 

De volgende ochtend begon helaas niet al te best. De wekker ging om 0800 en tien minuten later - toen ik mijn telefoon opende, zag ik dat mijn boeking geannuleerd was en ik dus geen vlucht naar huis had. Shit. Wat nu? Hoe ging ik dit doen? Kreeg ik mijn geld wel terug?  Hier blijven is door het feit dat alles gesloten wordt en uitgestorven raakt, geen optie meer. 

De busreis naar onze volgende bestemming nam het grootste gedeelte van de dag in beslag en ik had hierdoor helaas des te meer tijd om na te denken. De natuur langs de weg was adembenemend en maakte me ergens heel verdrietig. Ik had zo graag meer van Azie willen zien. Maar goed, Kop op alies, Azie loopt niet weg. Gelukkig had ik een nieuwe vlucht geboekt die de avond van de 24e zou vertrekken en hoefde ik me daar in elk geval voor nu geen zorgen over te maken. De gedachte aan thuis gaf me ook een dubbel gevoel, natuurlijk ben ik blij dat ik mijn familie (en best friends) weer ga zien, en dat veilig ben. Maar verder.. Ik heb geen baan meer, geen eigen huis, mijn studie begint nog lang niet en de jongens zijn hier honderd keer leuker als thuis (meiden, als je denkt; waar zijn al die leukers? Die zijn dus op reis). Ik maak natuurlijk een grapje, ik ben ontzettend dankbaar voor het feit dat ik een thuis heb en dat ik zoveel mensen om mij heen heb die van mij houden en er onvoorwaardelijk voor mij zijn. Thuis zal een nieuw avontuur worden, en ook thuis zal ik nieuwe mensen leren kennen en ruimte maken voor nieuwe ideeën en misschien nog wel het meest voor mezelf. Als ik iets geleerd heb op deze reis is het dat het goed komt. Het komt gewoon goed.