Tot slot; Terugblik en een vraag aan jullie
31 maart 2020 - Arnhem, Nederland
‘Het gaat even duren, een paar dagen, misschien een paar weken, maar dit gevoel gaat weg.’ Beloofde Felix me. We waren aan het videobellen zoals we nu standaard elke avond rond dezelfde tijd probeerde te doen. Ik had hem verteld dat ik ‘s nachts wakker werd en dan niet meer wist waar ik was, dat ik hem zocht in mijn slaap en dat ik me zo ontzettend verdwaald voelde nu ik thuis was. Ik knikte naar hem en al snel ging het gesprek over op een luchtiger onderwerp.
Felix kreeg gelijk, het is nu mijn 4e dag thuis (als ik het goed heb) en ik begin mijn draai weer te vinden. Het is oké zo. Ik heb gebaald als een stekker, ik ben ontzettend verdrietig geweest en ik voelde me zo verdwaald op de plek die als thuis had moeten voelen, maar het gaat weer. Ik had geen nieuwere start kunnen maken nu ik thuis ben. Zonder baan, school, vriend of eigen woning heb ik de kans om mezelf te herontdekken en mijn leven precies in te richten zoals ik het wil. Al is het nu allemaal natuurlijk wat moeizaam omdat we niet echt naar buiten kunnen en er amper banen zijn, ben ik er blij mee. Het zet mij op een rem en geeft mij de ruimte om stil te staan bij wie ik ben, wie ik wil zijn en waar ik naartoe wil. Welke mensen in mijn leven doen er toe? Welk gedrag vertoon ik en welk gedrag wil ik vertonen? Doe ik dingen om andere mensen blij te maken of doe ik het omdat ik het wil? Allemaal vragen waar ik antwoorden op zoek en waar ik beetje bij beetje rust in vind.
Als ik terugkijk op mijn reis kan ik alleen maar dankbaarheid voelen. Ik heb niet alleen super vette dingen gedaan en angsten overwonnen (20 meter diep gedoken, ziplinen door de jungle, 23 kilometer hike door het regenwoud en noem zo maar op), ik heb ook op mezelf leren vertrouwen en ik heb mijn intuïtie gevolgd. Dat was het enige goal dat ik had voor deze reis en ik kan met trots zeggen dat ik dat heb gedaan. Ik heb mezelf bewezen dat in welke situatie ik ook terecht kom ik mezelf kan redden, dat ik mijn grenzen aan kan geven en voor mezelf kan opkomen. Ik heb mezelf laten zien dat ik sociaal ben en tegelijkertijd ook heel erg kan genieten van alleen zijn. Ik heb mezelf laten zien dat ik goed genoeg ben en dat ik er mag zijn, en dat is het allerbeste cadeau dat ik mezelf had kunnen geven.
Ook waardeer ik des te meer wat ik hier thuis heb, de mensen die er onvoorwaardelijk voor mij zijn en die mij geholpen hebben om weer veilig thuis te komen. Deze reis was een waar avontuur en nog veel groter dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Mijn van te voren bedachte oplossing voor elke worst case scenario was dat- wat er ook gebeurde- ik binnen 24 uur thuis kon zijn. Het is bizar dat mijn worst case scenario is overtroffen en dat ik toch nog zo heb kunnen genieten.
Tot slot wil ik al mijn lezers bedanken, op sommige dagen had ik meer dan 350 lezers en over de 1100 paginaweergaves (wat het verschil precies is snap ik ook niet), de radio heeft me benaderd (ik was helaas te laat met reageren, damned) en ik heb ontelbare lieve reacties gehad. Bovenal, heb ik er zelf van genoten om mijn hart en ziel in mijn blog te stoppen en heb ik de uitdaging om zo eerlijk mogelijk te schrijven met beide handen aangepakt. Dus lieve lezers, dank jullie wel voor het motiveren en het meeleven, voor het steunen en helpen en voor alles wat jullie voor mij hebben gedaan, al is het alleen mijn blog lezen.
Als laatste heb ik nog een vraag voor jullie. Ik zit erover na te denken om mijn eigen blog op te zetten. Is er iets wat jullie interessant zouden vinden om over te lezen? Zijn er dingen die jullie mij willen meegeven? Tips of juist dingen die ik moet vasthouden? Wat zouden jullie willen zien in een blog en zouden jullie het überhaupt leuk vinden als ik er een opzet? Ik hoor heel erg graag van jullie.
Nogmaals, bedankt.
Liefs,
Alies
Je reis liep iets anders dan je verwachtte, maar je kon het aan. Jij, Alisa van Bree ging door waar andere het misschien opgaven.
Ik kan me voorstellen dat je nu je een beetje tot rust komt, je verdwaald voelt. Alles heeft zijn tijd nodig en neem die tijd ook. Schrijf je blog over wat jou raakt en bezig houd. Het is jou verhaal en jij verteld dat op jou manier. En ik moet zeggen dat ik enorm geniet van hoe jij je gevoelens kunt verwoorden.
Petje af!!!
Dikke kus en...
Keep smiling
En jeetje, je mag er zeker zijn, altijd!
En als je verder gaat met bloggen .... ik ben fan!