Stuck in Phuket

25 maart 2020 - Phuket, Thailand

Wat zou ik graag willen schrijven over Koh Sok National park, over onze 23 kilometer - 8 uur durende hike door het regenwoud zonder gids (niet aan mama vertellen hoor). Wat wil ik graag vertellen over het gevoel en de vrijheid, de dieren en de angst en de rust en alles wat de natuur met mij doet- maar mijn hoofd staat er niet naar.

Ik beloof bij deze aan mezelf dat ik als ik thuis ben ik mijn ervaringen in Koh Sok nog ga omschrijven, maar nu is de vraag hoe en of ik uberhaupt thuis kom het enige dat mij bezig houd. Op de ochtend dat we zouden vertrekken naar Koh Lanta waren we vroeg wakker, we zouden uitgebreid gaan ontbijten en dan om twaalf uur vertrekken met een busje. Niks aan de hand. Ik rekte me uit en keek naar het zonlicht dat door de klamboe heen scheen en luisterde naar de vogeltjes die rond onze bungalow vlogen. Al snel sloef de rust echter om in angst. Elke ochtend wordt ik wakker met de angst om mijn telefoon te openen, gaat er weer slecht nieuws zijn? Om tien over acht opende Felix zijn telefoon en een uur later zaten we met ingepakte backpacks in een bus naar Koh Lanta, om meteen door te gaan naar Phuket Airport. We hadden nieuws gehad dat een van de grootste vluchtmaatschappijen ermee zou stoppen en dat we NU naar het vliegveld moesten om een vlucht te boeken. Vijf uur later kwamen we uitgeput aan en nog eens vier uur later waren we uitgeput en gefrustreerd. Felix en ik brachten kibbelend de tijd door en de sfeer was niet te genieten. Er was niemand op het vliegveld die ons kon helpen, niemand die ons duidelijkheid kon geven. Geen plek meer op de vluchten, alles overboekt en de callcenters konden ons ook niet helpen. Verslagen zochten we een hostel in de buurt. Ik belde mijn zus die contact zocht met mijn vliegmaatschappij, die gaf aan dat ik het beste kon wachten tot de 24e, die vlucht zou gewoon gaan. Geen zorgen, wacht rustig af.

Ik bracht mijn laatste dag vooral in stilte door, in tegenstelling tot Felix - die nog zat energie leek te hebben, voelde ik me leeg van binnen. Een soort stilte was over me heen gedaald, een deken over mijn emoties. Af en toe wordt ik overvallen door paniek maar dan herinner ik mezelf eraan dat ik de 24e naar huis vlieg. Alles komt goed. Ik besloot na een dag van Netflix, niet zo lekker eten en vooral een hol gevoel van binnen om naar het strand te gaan, ik at een super lekker ijsje (waar de guy die de ijsjes maakte een foto van mij met het ijsje wilde maken haha) en kwam bij toeval Felix op het strand tegen. Vandaag waren we allebei onze eigen gang gegaan, en toch konden we samen wat tijd in en aan het water spenderen, ons boek lezen en genieten van het strand. Ik vind het fijn hier met hem te zijn, het laat me zoveel minder alleen voelen. Waar ik ook ben, als ik omkijk en ik zijn blik vang werpt hij mij zijn geruststellende glimlach toe. Het maakt alles zoveel beter, zoveel gezelliger. Al kibbelen we veel als we stress hebben, we nemen dan zelf even onze tijd en vinden elkaar daarna weer. Mijn rots in de branding, op dit moment, de persoon die alles even makkelijker maakt. 


Ik besloot eerder terug te gaan naar het hostel dan Felix en kocht nog een ijsje (want die waren echt ZO lekker, cocosijs met een oreo koekje op de top, een hoorntje en een paar chocostaafjes, mjum). Al smullend liep ik langs de branding, ik voelde me best weer een beetje levend. Ik keek naar de zon, voelde de warmte en het prikkende zout op mijn huid. Zo erg was dit niet, morgen zou ik naar huis vliegen. Dit zou de laatste keer zijn dat ik hier het strand zou zien voorlopig. Ik keek naar het vuilnis op het strand, er lag helaas een heleboel. Daar in de verte.. dat leek wel een schildpad.. Ik liep wat verder en schraapte het laatste beetje ijs uit mijn bakje. Oh, het is een schildpad! Vol enthousiasme liep ik eromheen en maakte ik een foto. hij lag wel heel stil.. waarom bewoog hij niet? Was hij aangespoeld? Moest ik hem terugzetten? Ik kon zo snel op internet niks vinden en belde mijn zus. Al bellend begon de schildpad uit zijn neus te bloeden en toen de golven hem een stukje verplaatste, bewoog de schildpad geen millimeter, hij leek zelfs een beetje stijf. Een verdrietig gevoel nestelde zich in mijn buik, hij leefde niet meer.

Vanaf daar ging de dag helaas bergafwaarts. We kregen te horen dat het vliegveld waar zowel ik als Felix (die de 25e vloog) zou gaan sluiten. We belde van hop naar her en kregen uiteindelijk na het avondeten te horen dat mijn vlucht de laatste was die zou gaan. Felix zou dus vast zitten hier. Ik wist dat ik blij zou moeten zijn dat ik naar huis kon, maar ook dat lukte me even niet. Mijn emoties vlogen alle kanten op behalve de juiste. ‘Weetje wat verdrietig zou zijn?’ Grapte ik. ‘Als ik hier morgen avond nog zit.’ 

Nog geen uur later ontving ik een mailtje dat mijn vlucht gecanceld was.


Ondertussen ben ik 1000 euro kwijt aan geannuleerde vluchten en moet ik wachten tot de overheid actie gaat ondernemen. Gisteren kon ik alleen nog maar huilen. Positief zijn lukte me even niet meer. Mensen bedoelen het met advies zo goed, ze zeggen ‘Boek gewoon een vlucht!’ of ‘Je zit daar niet zo verkeerd toch.’ De barren sluiten, eten kan je alleen nog maar afhalen, de hostels zijn onzeker of ze open kunnen blijven, 90% van de conversaties gaat over naar huis gaan en het virus. Niemand weet meer wat we kunnen doen en ja, we proberen te genieten, maar dat lukt niet altijd want de vraag of je nog thuis gaat komen, blijft door je hoofd spoken. Daarbij kosten vluchten op het moment rond de 2000 tot 3000 euro. Geld terug krijg je niet als ze geannuleerd worden, alleen vouchers om opnieuw met ze te kunnen vliegen. 

Natuurlijk doe ik alles, echt alles, om thuis te komen. Zowel ik als mijn familie en felix zijn familie bellen van hop naar her en zoeken constant naar vluchten. Gaan ze nog? Oke. Hoe duur zijn ze? Onder de 2000? Goed, dat overwegen we. Vanaf waar, waar is de overstap? Is het daar veilig? Kom ik naar huis? We kunnen dit. Het komt goed. Adem in, adem uit. Ik zit in een fijn hostel, Felix is nog bij me, er zijn leuke mensen en er is genoeg eten. Het komt goed. Als ik straks thuis ben, kan ik hier vast om lachen. En voor nu; huilen is ook oke. 

Liefs Alies

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

12 Reacties

  1. Anja:
    25 maart 2020
    Precies dat! Straks alles rustig een plekje geven als je weer thuis bent. Kan ook niet wachten!
  2. Jacqueline:
    25 maart 2020
    Wat naar die onzekerheid Alies (& Anja), enorm jammer dat je op deze manier je mooie avontuur moet beëindigen.
    Sterkte, het komt vast goed!
  3. Mireille Van Bree:
    25 maart 2020
    Sterkte meis, hou vol. Blij dat je Felix hebt.
  4. Oma Tonny:
    25 maart 2020
    Heel veel sterkte lieve schat. Gelukkig ben je niet alleen. Ook veel sterkte voor Felix. Fijn dat jullie samen zijn. Kus
  5. Erna Koops:
    25 maart 2020
    Wat een toestand, daar zou je toch dol van worden. En wat is dat voor manier om mensen financieel uit te kleden die in nood zitten 2000 euro, ik las zelfs dat ze zelfs 4000 euro vroegen om een plekje in een vliegtuig te krijgen. We duimen dat het volgende vliegtuig je naar ons toe brengt zorg dat je niet verkouden of zo wordt. Heëeel veel sterkte
  6. Max:
    25 maart 2020
    It will all be okey❤️
  7. Geebs:
    25 maart 2020
    Sterkte Alies😘gelukkig is Felix er ook nog.liefs xx
  8. Gideon (vriend van Ro):
    25 maart 2020
    Stay safe
  9. Saskia:
    25 maart 2020
    Jeetje meisje toch... wat ontzettend heftig ... wij vinden het hier al moeilijk allemaal... maar voor jou in een vreemd land is toch echt nog veel pittiger... hou vol...blijf samen als dat kan... en laat je niet uit het veld slaan, ook dit gaat voorbij!! Je kan dit !!! Wij wensen je veel sterkte en zijn trots op hoe je dit allemaal aanpakt! Liefs Saskia en Peter
  10. Mayke:
    25 maart 2020
    Lieve Alisa.
    Wat heftig is het allemaal. Vast zitten in een vreemd land en niet weten wanneer je terug mag en kan. Ik hoop dat er snel een oplossing komt. Gelukkig ben je samen met Felix, ook voor hem hoop ik dat ie snel naar huis mag. Wees dapper en sterk meisje 💪🏼 Ben trots op je.. Blijf veilig en gezond samen. Tot snel. Liefs Mayke
  11. Ad:
    25 maart 2020
    Hoi Alisa, hopelijk komt er snel een oplossing. Hope for the best. Groeten
  12. Ron:
    27 maart 2020
    ❤ goeie reis terug.... je bent er bijna.🙏🏻