Vrijdag 2 februari 2018

Na mijn wandeling gisteren voelde ik me stukken beter, ook heb ik een gesprek gehad met Marsha, over dat ze me gaan opleiden tot tour guide en de vele andere dingen die ik hier nog ga leren. De middagen die ik vrij heb ga ik opvullen met schrijven, lezen en fotograferen. Ik zie het allemaal weer helemaal zitten.

Net zoals wel vaker begonnen de honden te blaffen rond 16:00. Boven aan de heuvel, in een klein rood huisje, woont een oudere man die vier keer per dag zorg nodig heeft. Dan komen er vrouwtjes, met bolle ruggen en hun capuchon over hun hoofd getrokken, voorbijlopen. Vaak gaan de honden dan blaffen (dat is ons alarm hier gewoon). Toch check ik altijd even waarom ze blaffen, gewoon, voor het geval dat. Toen ik vandaag uit het raam keek zag ik geen vrouwtje lopen. De honden bleven blaffen, in de richting van het bos.

Toen ik mijn kop thee neerzette en uit mijn stoel overeind kwam, zag ik iets bruins door het bos bewegen. Toen ik bij het raam stond nog een keer. Een hertje, twee hertjes.. die voorzichtig, geruisloos door het bos liepen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik heb gewoon twee herten zien lopen, vanuit het keukenraam. Wie kan dat nou zeggen??

Verder is het nu min negen hier, lekker koud. De sneeuw blijft zo af en toe langzaam uit de lucht vallen – hier en daar ligt al zeker een halve meter.