Krabi Town en keuzes

Ik had me niet gelukkiger kunnen voelen tijdens het avondeten. De familie waar we verbleven namen ons mee naar een restaurant (zonder muren, zoals eigenlijk overal) waar je een soort BBQ op je tafel kreeg. Je kon dan eten halen bij een lopend buffet en je eigen soep en BBQ houden. Ik was ontzettend blij met het excuus dat ik vegetarisch was, zodat ik het vlees, dat bedekt was met vliegen, kon laten liggen. De groentes zagen wel meer dan prima uit en ik besloot dat dat vast veilig was om te eten, helemaal omdat we het kookte en stoomde. Felix en ik deelde samen een ‘pot’ en het stel waar we bij verbleven, Otto en zijn vrouw, deelde er ook een. Er was een hele tafel vol kruiden en het was echt zo lekker. ‘Hebben wij dit echt klaargemaakt?’ Zei Felix uiteindelijk. Ik lachte dat het waarschijnlijk 99% de kruidenmixen van de mensen hier was, maar ja, dit hadden wij klaargemaakt. Nadat ik meer dan vol zat nam ik nog een ijsje en Otto haalde muntjes en een soort vingerhoedjes te voorschijn. Hij deed trucjes en liet de muntjes steeds verdwijnen en weer verschijnen, en ik begreep er helemaal niks van. Later vertelde hij dat hij hiermee een keer een motor had gewonnen toen hij een weddenschap had gedaan met een man in een bar. Het was echt ontzettend leuk en werd alleen maar beter toen er 3 Thaise kindjes kwamen kijken en Otto zijn trucjes aan hen liet zien. De verbaasde gezichtjes van de kindjes waren zo ontzettend schattig om te zien. Otto is een ontzettend lieve, wat oudere man die zijn guesthouse moet verkopen omdat hij een scooter ongeluk heeft gehad en niet meer kan lopen. Zijn Thaise vrouw doet nu het een en ander, maar toch staat zijn huis (die hij 11 jaar geleden zelf heeft gebouwd) nu te koop. Ik vind het ontzettend droevig, helemaal als je ziet hoeveel plezier hij beleefd aan het vertellen over zijn dorp, verleden en wat er te doen is in Krabi en omgeving. Hij bracht ons met plezier van hop naar her en hielp ons met het huren van een scooter. Mede hierdoor vind ik het niet zo erg dat ik voor mijn gevoel teveel heb betaald voor de accommodatie. Er zijn op het moment ergere dingen in de wereld, en ik heb het ongelooflijk naar mijn zin gehad. Ook hebben ze onze was gedaan en dat ruikt zoo lekker nu!

Vandaag hebben ze ons afgezet in Krabi Town. Ons hostel is super groot, met heel veel backpackers en midden in het centrum. De nachtmarkt is op loopafstand en op dit moment zit ik in een fantastisch boekwinkeltje, ook op loopafstand van ons hostel. Het ruikt naar een mengeling van leer en oude boeken, met een vleugje koffie. De boeken zijn allemaal omringt met een laagje plastic en lijken te schreeuwen om uitgepakt te worden. Alles is ingericht met meubels van donkerbruin hout en er hangen tientallen dromenvangers aan het plafond. Boven is zelfs nog mooier, er is een zithoek met allemaal boeken, en op mij na was er helemaal niemand. Het balkon kijkt uit over de rivier en er staan overal prulletjes en beeldjes. Het is een grote, gezellige rotzooi en ik zou hier elke waarschijnlijk vaste klant zijn als ik in de buurt zou wonen. Deze plek brengt rust in mij, ondanks alle chaos die zich om mij heen afspeelt. Indonesië is ondertussen niet meer te bereiken, we komen er niet meer in. Thailand heeft zijn eerste provincie Locked Down (niemand meer op straat, niemand meer in en uit de provincie en alles is gesloten) en ook in Bangkok sluiten alle barren en café's al. De stilte op de straat is bizar, we zitten midden in het centrum van Krabi en er zijn misschien elke keer een handjevol mensen te zien. Bijna alle backpackers die ik spreek proberen naar huis te komen, en voor iedereen is het een vraag of dit gaat lukken omdat er steeds meer vluchten gecanceld worden. 2 dagen geleden had ik het niet geloofd, maar op het moment is het mijn grootste prioriteit om thuis te komen. Ik vlieg als het meezit eind deze week of begin volgende week naar huis. De angst begint me langzaam in zijn greep te krijgen en ik irriteer Felix ontzettend met mijn constante gepraat over de ontwikkelingen (sorry Felix, im trying). Toch ben ik zo ontzettend dankbaar dat ik de afgelopen weken in Thailand heb mogen doorbrengen en dat ik nu nog even hier zit, samen met hem. We maken er de laatste dagen nog het beste van en dan zal de tijd ons leren hoe het verder gaat. 

Heel veel liefs,

Alies