Thuis

Sidenote: dit gaat niet mijn laatste blogpost worden, er zullen er nog ongeveer twee volgen in de aankomende dagen.

De dag nadat ik alleen maar kon huilen kreeg ik bij het ontbijt een mail van de Nederlandse Ambassade. Papa had via via een persoonlijk e-mailadres te pakken gekregen en daar contact mee gezocht. De mail kwam maar op een ding neer; bel me. Ik stond op, gaf Felix zonder uitleg een kneepje in zijn schouder en met mijn telefoon aan mijn oor liep ik naar buiten. Nog geen twee keer ging de telefoon over voor de man die ik via de mail had gesproken opnam. Hij herkende mij meteen en al was het gesprek een minuut of tien, ik kan zijn verhaal in een zin samenvatten. ‘Ga nu Thailand uit, vandaag nog.’ 

Morgen zou de lockdown beginnen, niemand wist wat het zou inhouden maar de kans op chaos was groot. Hij vertelde mij dat ik hier niet wilde zitten na morgen en dat ik het beste nu naar Bangkok kon gaan. Ik hing op en slikte mijn tranen weg, toen ik daarna papa wakker belde (het was in Nederland 0400 s nachts) lukte het niet ze ervan te weerhouden om over mijn wangen te stromen. Na een kort overleg met zowel papa als met Erik, Nina, Sarah (die hebben we in het hostel leren kennen) en Felix besloot ik echter om niet naar Bangkok te gaan. Bijna alle vluchten worden vanaf daar ook gecanceld, en dan zat ik daar zonder iemand die ik kende, in een stad met lockdown en dus geen zekerheid op een slaapplek (veel hostels zijn gesloten) en geen garantie op eten (dat kan moeilijk zijn in een lockdown). Felix had gisteren avond een vliegticket geboekt vanaf Phuket naar Frankfurt voor morgen. Eerder vond ik die veel te duur, maar na dit telefoongesprek besloot ik dat het niet meer uitmaakte wat het zou kosten, ik moest en zou hier weg gaan. 

Met papa op de speaker en Felix naast me boekte we mijn ticket, we zouden hetzelfde vliegtuig nemen vanaf hier naar Duha (Qatar) en vanaf daar zou hij dus naar Frankfurt en ik naar Amsterdam reizen. Toen de overheid van Duitsland een paar uur later een mail stuurde waarin stond dat ze niemand uit Duitsland gingen ophalen boekte Erik en Nina dezelfde vlucht als Felix en zouden we dus met zijn vieren vliegen. Een last viel van mijn schouder af, nieuwe hoop mengde zich in mij samen en het voelde alsof ik plots kilo's lichter was. Ik zou hier weggaan, samen met Felix en de andere. En anders zouden we hier samen vastzitten. Beide scenario's waren oke. Hij zou niet zonder mij weggaan, ik zou niet alleen vast komen te zitten. 

Na een heerlijke middag aan het strand (het National park was al dicht ivm het virus en op de terugweg was ook het hele strand afgezet, gelukkig konden we zonder problemen de militairen passeren) met een groep van 6 man kwamen we terug in het Luna Hostel om onze spullen af te geven voor we wat zouden gaan eten. Daar werden we echter gewaarschuwd, de avondklok was twee uur geleden ingegaan, dat had de overheid 2 uur geleden besloten. Naar buiten gaan was op dit moment dus een risico. We keken elkaar aan en na een kort overleg besloten we dat we toch echt eten nodig hadden (en bier) en vertrokken we. We gingen niet ver, slechts een straat verderop. Stil was het niet op straat. Het was alsof alle Thaise mensen zich klaar maakte voor iets veel ergers dan een avondklok. Er stonden enorme rijen bij de supermarkt, mensen sleepten een boel flessen water richting hun pickup truck en laadde scooters vol met tassen met eten voor ze naar huis reden. De mensen oogde op mij zenuwachtig. En hoewel de andere er niet veel last van hadden, voelde ik onrust in mijn buik en hoopte ik met alle kracht in mij dat ik morgen naar huis kon.

De laatste avond was fantastisch. Wat een fijne mensen, wat een fijne sfeer. We zaten met zijn 15e buiten aan de picknicktafels bij ons hostel, afgeschermd van de weg en dus veilig. Te lachen, te praten, te genieten. Proost op naar huis mogen gaan, proost op de tijd die we hebben gehad en de landen die we ooit nog gaan bezoeken. Proost op het feit dat we de rest van ons leven een goed verhaal hebben om te vertellen op saaie verjaardagen, proost op het leven. Cheers on being stuck in Paradise with you guys, because you all made it so much better! 

De reis naar huis was onbeschrijfelijk en vol met emoties. Op de eerste vlucht ging ik bij Felix buurten, dronken we samen wat en keek ik een leuke film, we hadden het gewoon echt gered. We waren écht onderweg naar huis en zaten nu samen in een vliegtuig! Tijdens mijn 11 uur durende overstap moest ik afscheid nemen van Felix (slik), Erik en Nina. At ik alleen wat in een cafeetje en probeerde ik te slapen in de meest oncomfortabele stoelen ooit. De laatste vlucht was stil. Ik leek steeds te vergeten dat Felix niet meer bij mij was en bleef zoeken naar zijn gezicht tussen de mensen. Elke keer dat ik mijn film op pauze zetten of uit het raam keek bleven de tranen onafgebroken over mijn gezicht stromen- de mensen om mij heen zullen wel gedacht hebben, haha. Ik huilde zowel van dankbaarheid- want na alles ben ik eindelijk onderweg naar huis, als van verdriet. Ik was nog niet klaar met reizen, als het aan mij had gelegen was ik pas over zes maanden thuis gekomen en misschien dan nog niet. Ik had nog zoveel willen doen, nog zoveel mensen willen leren kennen en nieuwe plaatsen willen zien. Ja, ik hoor het je denken, je kan straks toch terug? Wees eens positief! Dat klopt. Maar wanneer? En met welk geld? Bijna 3000 euro is opgegaan aan vluchten om thuis te komen. Dat staat gelijk aan ruim drie maanden reizen in Azië. Het verdriet is dus groot en vecht om voorrang samen met het geluk en de dankbaarheid. Gemixte emoties, dat is wat ik voel. Maar ik ben thuis, ik kan mijn familie weer knuffelen, ik kan wakker worden zonder de angst om mijn telefoon te openen. Ik kan rustig ademhalen en dansen in mijn kamer met muziek aan. Het is goed zo, ik ben thuis.