Zondag 28 januari 2018

Ik kan met volle overtuiging zeggen dat dit de allermooiste dag tot nu toe was sinds ik in zweden zit. Jeetje, wat een dag. We besloten vandaag om 08.30 te ontbijten ipv om 08.00, omdat het zondag was. Daarna heb ik het eerste voerrondje nog samen met Marsha gedaan, de stallen en weides uitgemest en gezorgd dat de stallen klaar stonden voor vanavond.

Vervolgens besloten we na de lunch een ritje te maken.

Ik denk niet dat ik ooit een waanzinnigere rit heb gehad. We gingen het anderhalf uurs rondje doen, het rondje die ik – als alles goed gaat- straks mag gaan begeleiden. Normaal stap je dit hele rondje rustig, het is echt een

beginnersrondje. De klim begon al zodra we de farm achter ons lieten. Steile hellingen met bomen aan de ene kant en een prachtig uitzicht aan de andere kant, alles bedekt met een dikke laag sneeuw. Wat was ik blij dat de drie paarden waar we op reden ijzers met pinnen aan hadden. Zonder hadden we deze klim niet gered, want zelf met pinnen gleden ze af en toe en centimeter of 5 terug. Na de hellingen kwamen dichte bossen, prachtige landschappen en uitgestrekte weides waar nog geen mens op had gelopen. Ik kan niet bevatten hoeveel sporen we hebben gezien van Elanden, minstens 30, schat ik zo. Verder had er geen dier of mens of auto gelopen of gereden waar wij waren. De sneeuw strekte zich voor ons uit als een enorm meer en de paarden zakte af en toe wel 40 centimeter weg in de sneeuw. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Toen ik daar zat, in het westernzadel, terwijl de sneeuw langzaam naar beneden dwarrelde en in mijn wimpers bleef plakken, wenste ik dat deze rit nooit voorbij zou gaan. Dat ik voor altijd kon leven in dit moment, tussen de sneeuw en de bomen, op de rug van een paard. Het werd echter nog beter toen we een heel stuk konden galopperen. ‘Yihaa!’ de sneeuw spatte op aan de zijkanten en de paarden begonnen briesend vaart te maken, zij genoten er evenveel van als ik.

En echt, ik had het ook niet verwacht, het werd nog beter. We besloten een klein stukje anders te lopen als normaal, een heuvel op, over de rug van de heuvel en weer naar beneden. ‘We galopperen de heuvel op, leun goed naar voren en hou je vast!’ Daar gingen we dan. De wind in mijn gezicht, de sneeuw om me heen, het gevoel van het krachtige paard onder je dat de helling op rende. Ik kan het gevoel dat ik erbij had gewoon niet beschrijven, zo intens, zo vrij, zo ontzettend gaaf. Dit is het leven, besloot ik. Moyra – de prachtige zwart met wit gevlekte tinker waar ik op reed-  dacht er waarschijnlijk hetzelfde over. Van blijdschap gaf ze briesend een bok, waardoor ik mijn beugels verloor, ik me vast moest grijpen en we samen in de berm belanden. De paarden stopte allemaal meteen met galopperen en kwamen tot stilstand. Het zijn perfect getrainde paarden, veilig, fijn en ook goed opgevoed. Nadat ik lachend mijn voeten weer in mijn beugels had gestoken vervolgde we onze weg naar boven, waar het uitzicht waanzinnig was. Het prachtige, brede, bevroren meer onder ons, de bossen en heuvels daarachter. Het geluid van een stromend beekje achter ons en het briezen van de paarden die opnieuw hadden genoten van het galopperen.