Pai en Kanchanaburi (ofzoiets)

De laatste avond in Pai was wederom ontzettend gezellig en het is veel te laat geworden. Er werd een pubquiz georganiseerd en ons fantastische team had gewonnen. We mochten als prijs een shirt, trui of blouse uitzoeken van het hostel en ik heb een hele vette trui gekozen die ik ook buiten Azië nog ga kunnen dragen. Daarna gingen we stappen en rond 02:00 vond ik het wel welletjes. Echter was ik de sleutel van mijn dormroom (slaapzaal) vergeten waardoor ik een uur heb zitten wachten tot mijn andere kamergenoot terug kwam van het stappen, handig weer Alies! Gelukkig had ik iemand die me gezelschap kon houden in de tussentijd. 

De volgende dag stond ik redelijk vroeg op om mijn spullen bij elkaar te zoeken en terug te reizen naar Chiang Mai. Deze keer zat ik achterin het busje en heb ik heerlijk geslapen, van reisziekte heb ik gelukkig weer geen last gehad. In Chiang Mai ontmoette ik Felix weer, de guy die ik heb leren kennen in Bangkok. Omdat het zo goed klikte hebben we besloten een stukje samen te gaan reizen. Er ging rechtstreeks een VIP bus naar onze volgende bestemming, Kanchanaburi, al stond er op de bus een spelfout. Hoe krijgen ze het voor elkaar haha. De nachtbus was redelijk comfortabel, maar omdat ik al 4 uur had gehad van Pai naar Chiang Mai, daar een paar uur had gewacht en daarna 11 uur in de bus moest.. was het wel een beetje veel. Daarbij stond de airco op standje vriezen en was ik maar al te blij met mijn gewonnen trui. Ook zat er iemand achter ons die niet begreep dat het heel vervelend is om om de vijf minuten een melding van WhatsApp te horen binnenkomen- de hele nacht. Er zijn echt te veel reizigers die niet weten waar de stilteknop op hun telefoon zit geloof ik. Wel was het een goed moment om elkaar beter te leren kennen. Felix en ik hebben samen twee dagen in Bangkok gehad en dat het klikte wisten we wel, maar wat weet je nou eigenlijk van elkaar? We bespraken vanalles, van lievelingskleur, favoriete boek en favoriete film tot aan in de bus elkaars 3 lievelingsnummers luisteren. Onze muzieksmaak blijkt overeen te komen en dat was wel heel tof. Verder werkt het samen reizen ook goed omdat ik voornamelijk praat en Felix maar zelden de moeite neemt om te antwoorden. Waardoor ik uiteindelijk in de lach schiet en een vulgair gebaar maak. Meestal antwoord hij dan wel als ik uitgelachen ben… Meestal. 

Rond 06:00 kwamen we aan op het bijna verlaten station. De Grab bestaat hier nog niet (Grab is een soort Aziatische Uber, en voor wie dat niet kent, dat is een hele goedkope taxi die je met een app kan boeken), dus we besloten te gaan lopen. Drie kilometer door de oplopende hitte met heel ons leven op onze rug (ik moet echt kijken of ik wat kan wegdoen want jeeetje niet te doen hoe zwaar mijn backpack is). Eenmaal aangekomen bij het hostel was alles echter dicht, al zei de website dat ze om 0730 al open zouden zijn. Na een telefoontje (lang leven mijn Thai nummer) kwam we erachter dat we nog ruim een uur hadden voor er iemand zou arriveren en zijn we dus een kilometer terug gelopen om bij een cafeetje te ontbijten. Felix heeft al door dat als ik vervelend wordt je me gewoon eten moet geven, ik ben af en toe net een soort kat die gaat zeuren als ze honger heeft haha. Kachana is echter wel heel mooi, we kwamen langs een echte Thaise markt zonder toeristen, waar veel mensen naar ons zwaaide en vooral verbaasd keken. Het ruikt hier nog steeds naar Azië maar de lucht is hier een stuk beter dan in bijvoorbeeld Chiang Mai en Pai (al is de temperatuur hier wel weer wat hoger, 41 (!!!) graden overdag). Kanchana staat vooral bekend om zijn geschiedenis. Er is een spoorweg aangelegd tijdens de tweede wereldoorlog door krijgsgevangen, meer dan 100.000 mensen zijn daarbij om het leven gekomen. Er zijn overal graven en musea te bezoeken en de bekende brug voor het spoor ligt ongeveer 15 minuten lopen van ons hostel af. Het hostel is trouwens echt fantastisch, er is helemaal niemand en dat is precies wat ik nodig had na een week lang in party hostels te zijn geweest.  Het is een soort mini paradijs in het centrum en ligt vlakbij de rivier. De medewerkers zijn heel vriendelijk, al vraag ik me af hoe ze rondkomen met 3 werknemers en maar 2 gasten. 

Na een kort bezoek aan de brug  (waar allemaal toeristen lachende selfies stonden te maken, halloo?? Dit is een monument omdat er honderdduizend mensen zijn gestorven hier??) en de avondmarkt (met super lekker eten, papaya salad en Pad Thai, die we lekker langs de rand van de weg opaten) besloten we vroeg te gaan slapen, ondertussen hadden twee studenten in onze dormroom ook hun bed gevonden en ik bood alvast mijn excuus aan voor het feit dat onze wekker om 0530 zou gaan. 

Om 0600 de volgende morgen zou er een taxi voor ons klaarstaan die ons naar het station zou brengen, ook zouden ze banaantjes neerleggen zodat we wat te eten hadden en zou er iemand zijn om ons het borggeld terug te geven. Daar stonden we dan, om 0600 met de slaap nog in onze ogen. Niemand bij de bali, de poort naar buiten op slot, het water afgesloten (douche of drinken bijvullen kon dus niet) en geen ontbijt. Na een paar telefoontjes kwam iemand ons het geld brengen en de poort opendraaien zodat we eindelijk weg zouden kunnen en om 0640 zaten we eindelijk in de taxi onderweg naar de trein. 

Helaas was het ongeluk van die ochtend nog niet over, na deze slechte start probeerde iemand voor de supermarkt (waar we nu ons ontbijt wilde halen) mijn backpack te stelen. Gelukkig voor ons ging het niet helemaal goed en heb ik alles nog. Een half uur later stond ik wel nogsteeds te trillen van schrik. Het was nog geeneens 10:00 uur in de ochtend en er was al zoveel fout gegaan, als dit was hoe de rest van de dag zou worden… Succes voor ons. 

De treinrit was oncomfortabel, maar omdat we allebei een andere plek toegewezen hadden gekregen was het een goed moment om even terug te blikken op de afgelopen dagen. Schrijven in mijn dagboek, mijn favoriete muziek luisteren en kon ik mijn boek (james worthy van james worhty, ontzettend vrouwonvriendelijk maar fantastisch boek) uitlezen. Na ruim acht uur kwamen we aan op de volgende bestemming waarvan ik de naam niet kan onthouden en vonden we gelukkig vlakbij het station nog lekkerder eten voor minder dan 2 euro en een ontzettend fijn hostel aan de rivier. De rivier was wonderbaarlijk schoon en er waren veel vissen te zien. Daarbij was het schoon, overzichtelijk en naast het station zodat we niet nog verder hoefde te reizen. De dag eindigde dus gelukkig heel fijn! Met een colaatje, lekker eten en uitzicht op de rivier in dit bijzondere, nog niet zo ontdekte stadje in Thailand. Nog een nachtje slapen en morgen het laatste stuk naar Koh Tao! 

Hier wat kiekjes van mij toen ik moe en chagrijnig  was in de bus (iets met honger en moe zijn), de brug en de rivier. Bij de andere fotos onderaan de pagina kan je ook een mooie foto van de rustige tuin bij het hostel vinden. Mocht je nog mijn blogs niet in de mail ontvangen en dit wel graag willen, kan je hieronder je ook inschrijven voor de meldingen. 
Heel veel liefs

Alies 

P.S. De naam van het laatste stadje was Surat thani vertelt Felix me net, misschien leuk om te onthouden voor als ik dit ooit terug ga lezen en me afvraag waar ik ook alweer ben geweest en waar dit leuke plaatsje was haha. Mocht ik het ooit vergeten, naar Kanchanaburi hoef ik niet meer terug :)